તુજ બેવફાઈમાં છે વ્યથા કોણ માનશે!
જે જોઈ છે મેં તારી દશા કોણ માનશે?
મારા ગુનાહો જોઈ, મને બેશરમ ન માન,
સાથે જ ભોગવું છું સજા કોણ માનશે?
દિલ મારું, પ્રેમ મારો, અને એમની શરત!
મેં ખુદ કહી છે કેટલી ‘ના’ કોણ માનશે?
વરસો થયા હું જેમની મહેફીલથી દૂર છું,
ત્યાં પણ હજી છે મારી જગા કોણ માનશે?
છે ખુશનસીબ વ્યક્ત કરે જે ઉદારતા,
દિલમાં રહી ગઈ તે દયા કોણ માનશે?
જે વાત પર બધાએ શિખામણ દીધી ‘મરીઝ’,
સંમત હતો હું એમાં ભલા કોણ માનશે?

- મરીઝ

સંબંધના બે હાથ વડે સેતુ બાંધીએ,
વિશ્વાસના કિનારા તરફ નૌકા હાંકીએ.
થોડું તૂટેલ હોય તો લૂગડુંય સાંધીએ,
આકાશને તો થીગડાં જેવું શું મારીએ?
ખૂશ્બૂ, સુંવાળા કલરવો કંઇ કામના નથી,
ટહુકાનું પોટલું ભરી પતઝડને આપીએ,
કાંઠે ઊભો’તો તોય હવાને ગળી ગયો,
જળના તમામ પરપોટાને ફોડી નાખીએ.
અત્તર થવાનું એ જ શરત પર મને ગમે,
અવસર ફૂલોના મોતનો હો શોક પાળીએ.
કીર્તન-કથા, પૂજામાંય માણસને રસ નથી,
પંડિત વિચારે છે કે ગઝલ જેવું ગાઇએ.
ભીંતોની આપમેળે કરૂપતા ઘટી જશે,
એકાદ ભીંતે એમની તસવીર ટાંગીએ.

- નીલેશ પટેલ

ભુલી જવાનો હું જ, એ કહેતા હતા મને,
એવું કહીને એજ તો ભુલી ગયા મને.
પૂછ્યું નથી શું કોઇએ, મારા વિશે કશું?
તારા વિશે તો કેટલું પૂછે બધા મને!
ખોબો ભરીને ક્યાંયથી, પીવા મળ્યું નહિ,
દરિયો મળ્યો છે આમ તો, ડૂબી જવા મને.
થાકી ગયો તો ખૂબ કે ચાલી શકત ન હું,
સારું થયું કે લોક સહુ ઊંચકી ગયા મને.

- કૈલાસ પંડિત

ફુલ કેરા સ્પર્શથી પણ

દિલ હવે ગભરાય છે,

એને રુઝાયેલા ઝખ્મો

યાદ આવી જાય છે,

કેટલો નજીક છે

આ દુરનો સંબંધ પણ

,હું રડું છું એકલો એ

એ એકલા શરમાય છે.

કોઈ જીવનમાં મરેલા

માનવીને પુછજો,

એક મૃત્યૃ કેટલા મૃત્યૃ

નિભાવી જાય છે.

આ વિરહની રાત છે

તારીખનું પાનું નથી,

અહીં દિવસ બદલાય

તો આખો યુગ બદલાય છે.

એક પ્રણાલીકા નિભાવું છું,

લખું છું ‘સૈફ’ હું,

બાકી ગઝલો જેવું

જીવન હવે ક્યાં જીવાય છે.

- સૈફ પાલનપુરી

આંખોમાં આવણાંના અવસાદ ક્યાંથી લાવું ?
દિલથી જ ગઈ નથી તો તુજ યાદ ક્યાંથી લાવું?
ટિટોડીએ તો ઈંડા મૂક્યાં છે આડા આ સાલ,
ઈચ્છાઓ સૌ ફળે એ વરસાદ ક્યાંથી લાવું ?
તારા નગરમાં શેનો ઢંઢેરો હું પીટાવું ?
પોલું છે ઢોલ, એમાં ઉન્માદ ક્યાંથી લાવું ?
વર્તુળ પેઠે તારી ચોમેર વીંટળાયો,
આરંભ ક્યાંથી લાવું ? અવસાદ ક્યાંથી લાવું ?
ખોદીને પહાડ દૂધની લાવું નદી હું ક્યાંથી ?
જીવંત છું, કથા સમ ફરહાદ ક્યાંથી લાવું ?
ઈચ્છાના પગ લઈને ચાલ્યા કરો જીવનભર,
કાંટા વગરનો રસ્તો આબાદ ક્યાંથી લાવું ?
શબ્દોને છે ચટાકા તમતમતાં ભોજનોનાં,
કાવ્યોમાં મીઠાં સુખનાં તો સ્વાદ ક્યાંથી લાવું?

--
ડૉ.વિવેક મનહર ટેલર

હું ચહેરો ત્યાં જ છોડીને તને મળવા નહિ આવું,

કે દર્પણ તોડી ફોડીને તને મળવા નહિ આવું.

ખુમારી તો ખરેખર વારસાગત ટેવ છે મારી,

હું મારી ટેવ છોડીને તને મળવા નહિ આવું.

કહે તો મારું આ માથું મૂકી લાઉં હથેળી પર,

પરંતુ હાથ જોડીને તને મળવા નહિ આવું.

તું દરિયો છે, તો મારું નામ ઝાકળ છે,

એ જાણી લે, નદીની જેમ દોડીને તને મળવા નહિ આવું.

ટકોરા દઈશ, પણ દરવાજો તારે ખોલવો પડશે,

કોઈ દીવાલ તોડીને તને મળવા નહિ આવું.

ખલીલ ! આવીશ તો કે’ જે કે ઉઘાડેછોગ હું આવીશ,

હું માથામોઢ ઓઢીને તને મળવા નહિ આવું.

- ખલીલ ધનતેજવી

તુજ બેવફાઈમાં છે વ્યથા કોણ માનશે!

જે જોઈ છે મેં તારી દશા કોણ માનશે?

મારા ગુનાહો જોઈ, મને બેશરમ ન માન,

સાથે જ ભોગવું છું સજા કોણ માનશે?

દિલ મારું, પ્રેમ મારો, અને એમની શરત!

મેં ખુદ કહી છે કેટલી ‘ના’ કોણ માનશે?

વરસો થયા હું જેમની મહેફીલથી દૂર છું,

ત્યાં પણ હજી છે મારી જગા કોણ માનશે?

છે ખુશનસીબ વ્યક્ત કરે જે ઉદારતા,

દિલમાં રહી ગઈ તે દયા કોણ માનશે?

જે વાત પર બધાએ શિખામણ દીધી ‘મરીઝ’,

સંમત હતો હું એમાં ભલા કોણ માનશે?

- મરીઝ

સંબંધના બે હાથ વડે સેતુ બાંધીએ,

વિશ્વાસના કિનારા તરફ નૌકા હાંકીએ.

થોડું તૂટેલ હોય તો લૂગડુંય સાંધીએ,

આકાશને તો થીગડાં જેવું શું મારીએ?

ખૂશ્બૂ, સુંવાળા કલરવો કંઇ કામના નથી,

ટહુકાનું પોટલું ભરી પતઝડને આપીએ,

કાંઠે ઊભો’તો તોય હવાને ગળી ગયો,

જળના તમામ પરપોટાને ફોડી નાખીએ.

અત્તર થવાનું એ જ શરત પર મને ગમે,

અવસર ફૂલોના મોતનો હો શોક પાળીએ.

કીર્તન-કથા, પૂજામાંય માણસને રસ નથી,

પંડિત વિચારે છે કે ગઝલ જેવું ગાઇએ.

ભીંતોની આપમેળે કરૂપતા ઘટી જશે,

એકાદ ભીંતે એમની તસવીર ટાંગીએ.

- નીલેશ પટેલ

મારી કોઈ ડાળખીમાં પાંદડા નથી
મને પાનખરની બીક ના બતાવો !
પંખી સહિત હવા ચાતરીને જાય
એવું અષાઢી દિવસોમાં લાગે,
આંબાનું સાવ ભલે લાકડું કહેવાઉં
પણ મારામાં ઝાડ હજી જાગે.
માળામાં ગોઠવેલી સળી હું નથી
મને વીજળીની બીક ના બતાવો !
એકે ડાળીથી હવે ઝીલ્યો ન જાય
કોઈ રાતી કીડીનોય ભાર !
એક પછી એક ડાળ ખરતી જોઉં ને થાય
પડવાને છે કેટલી વાર ?
હું બરફમાં ગોઠવેલું પાણી નથી
મને સૂરજની બીક ના બતાવો !

-અનીલ જોષી

તને હું ગમું છું: મને તું ગમે છે
છતાં આ વિધિને શું વાંકું પડે છે?
તને મળવા માટે નરી યાતનાઓ
કહે કુંડળીમાં કયો ગ્રહ નડે છે?
બગીચામાં વાસંતી વૈભવ પડ્યો છે:
હસે છે આ હોઠો ને આંખો રડે છે.
તૂટેલો અરીસો ને પ્રતિબિંબ તૂટ્યાં
મારો જ આપસમાં ચહેરો લડે છે.
સદા માટે ચાલો જઇએ અહીંથી
પારેવા જેવું હ્રદય ફડફડે છે.
...DIKU...